ενα ποίημα για την παράνοια

Η παράνοια είναι χαρακτηριστικό του σοφού
Ο ανόητος δεν μπορεί παρά να την κατακρίνει
Για κείνον είναι μια σιμυγδαλένια μελωδία πίσω απ’ τους ορίζοντες της λογικής.
Μια παράφωνη νότα στη συγχορδία της μετρημένης σκεπτικιστικής του ικανότητας
Για τον άλλον είναι ναρκωτική αναγκαιότητα..
Στο πρόσωπό της αντικρίζει την αρμονία της σουρεαλιστικής του πραγματικότητας.
Εκείνος τη νιώθει σε κάθε του συλλαβιστική προσπάθεια
Όταν πια οι συλλαβές σχεδιάζουν ηδονικά την απλότητα της έλλειψης
Και την αυταρχική ταυτότητα της ανοησίας.
Παράνοια είναι η σύνθεση στο ταξίδι…
στην ομορφιά του εναρμονίζω το παράφωνο και απαγορευμένο
υπερχαράζοντας το τοίχος που με προτρέπει στην καταδίκη τών
χωρίς να μου επιτρέπει να τ’ αγγίξω, να τα νιώσω
Δεν είναι παρά η επικινδυνότητα της μοναδικής επαφής τους
Η παραμορφωτικότητα της γνώσης τους
Μα και η ασφάλεια πως μακριά τους δύναμαι ως εκεί που θα ‘πρεπε
Δεν θέλησα ποτέ μου να φοβηθώ την παράνοια
Μήτε και τη σοφία
Η επικινδυνότητα τους με σπρώχνει πλησιέστερα στην αλήθεια τους
Ίσως είμαι νεκρή ως τότε
Μα κι ο θάνατος είναι παρανοϊκός
Έρπεται σε μια γνώση του τίποτε και του πάντα
Δεν θέλησα να φοβηθώ το θάνατο
Μήτε και τη σοφία θέλησα να φοβηθώ.
Και ίσως είμαι νεκρή ως τότε
Μα σαν ευχετήριο δώρο μακάρι να μου χαριζόταν η ελευθερία τούτη

Αφέθηκα στην παράνοια…
Ήξερα πως εκείνη θα με οδηγούσε κάπου μακριά
Ίσως στην ευτυχία που οι κανόνες των τοιχών δεν μου απέπνευσαν ποτέ.
Την εμπιστεύτηκα κι εκείνη θα με οδηγήσει.
Επικίνδυνο ίσως..
Μα δεν έμεινε να εμπιστευτώ τίποτε άλλο.
Όλα χάθηκαν σε μία ξαφνική έκλαμψη.
Και τα μίζερα λόγια τους στάθηκαν στην ύπαρξη μου
Τη βάρυναν και τη σκόρπισαν
ώσπου σε τέλμα ατέρμωνο να στραγκίξει τη ζωτική της ανάσα.
Είναι τόσο κρίμα που δεν κατάφερα να αποτρέψω τη μεταστροφή μου
Σε αυτό που τόσο δεν ήθελα να γίνω
αφέθηκα στην παράνοια,
Και στη μοναξιά
Ίσως το μόνο ταξίδι που δεν κατάφερε να με προδώσει.
. #