Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

νόημα

Ήξερε να μετρά τραγούδια με τα δάχτυλα των ουρανών της
Και σαν κάτι ακουμπούσε στα χέρια της
Πριν τη μαυρισμένη της ψυχή να φτάσει
Άλλοτε χρυσό γινόταν και άλλοτε αστέρι
Ήξερε να τραγουδά στις καρδιές των αγνώστων
Και απόψυχος θα θελε να ‘ταν στις κόρες των γνωστών
Πάντοτε έμοιαζε τόσο με την υπεροχότητα ενός σκίτσου
Μα τα υπέροχα σκίτσα ματώνουν για την μια τους ανικανότητα
Πίνακες ποτέ τους δεν θα γίνουν
Και πάντωτε λάγνες σκέψεις απόκρυφες θα μείνουν
Πίσω από κείνες τις γραμμές, τις υπέροχες έσβηναν τα χρώματα τους
Και κείνη σαν τη ρώτησες με τόση περιέργεια γιατί
Εκείνη μήτε για το χρυσαφένιο της άγγιγμα μίλησε..
Μήτε για τα λόγια της τα απόκοσμα
Μπορώ να σ’ αγγίξω και στο θρόνο του κόσμου ν’ ανέβεις
Μα τι νόημα θα χει να σου προσφέρω κάτι που δεν μπορεί να σ’ αγαπήσει;
.#

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου