Ήξερε να μετρά τραγούδια με τα δάχτυλα των ουρανών της
Και σαν κάτι ακουμπούσε στα χέρια της
Πριν τη μαυρισμένη της ψυχή να φτάσει
Άλλοτε χρυσό γινόταν και άλλοτε αστέρι
Ήξερε να τραγουδά στις καρδιές των αγνώστων
Και απόψυχος θα θελε να ‘ταν στις κόρες των γνωστών
Πάντοτε έμοιαζε τόσο με την υπεροχότητα ενός σκίτσου
Μα τα υπέροχα σκίτσα ματώνουν για την μια τους ανικανότητα
Πίνακες ποτέ τους δεν θα γίνουν
Και πάντωτε λάγνες σκέψεις απόκρυφες θα μείνουν
Πίσω από κείνες τις γραμμές, τις υπέροχες έσβηναν τα χρώματα τους
Και κείνη σαν τη ρώτησες με τόση περιέργεια γιατί
Εκείνη μήτε για το χρυσαφένιο της άγγιγμα μίλησε..
Μήτε για τα λόγια της τα απόκοσμα
Μπορώ να σ’ αγγίξω και στο θρόνο του κόσμου ν’ ανέβεις
Μα τι νόημα θα χει να σου προσφέρω κάτι που δεν μπορεί να σ’ αγαπήσει;
.#
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου