μια σωρός από στάχτες

Αναπολώ τα χρόνια που πέρασαν σαν στάχτες
Νιώθω σαν από μάρμαρο αγαλμάτινο την ψυχή μου
Που έχει πια σε αμυδρή νηφάλια ονειρούπολη ξεχυθεί
Σε ήλιους ανήλιαγους και σε μέρη αλλόκοτα, πλατεΐζοντα…
Ένα σωρό από στάχτες σκαρφαλώνουν στη ράχη της πνοής μου
Να την πνίξουν όλο και βιαστικότερα
Πανικοβεβλιμένα και πενιχρά νήματα σέρνουν πια την ύπαρξη μου
Που δεν έμεινε πια παρά μόνο στάχτη στις στάχτες…
Καράβια σε στόλους απέραντους
μα μάταιους…
.#